ciepło p
Encyklopedia PWN
fiz. przemiana fazowa pierwszego rodzaju polegająca na przejściu substancji ze stanu ciekłego w stan gazowy (parę);
wymiennik ciepła, w którym zachodzi parowanie cieczy;
urządzenie do indywidualnego ogrzewania pomieszczeń w wyniku spalania paliwa (węgla, koksu, drewna, oleju, nafty, gazu miejskiego);
fiz. równanie opisujące proces adiabatyczny dla gazu doskonałego: pVκ = const, gdzie p — ciśnienie gazu, V — jego objętość, zaś κ = cp/cV — współczynnik adiabaty, przy czym cp — ciepło właściwe przy stałym ciśnieniu, cV — ciepło właściwe przy stałej objętości;
chem. przepływ w przeciwnych względem siebie kierunkach strumieni substancji reagujących, strumieni wymieniających masę (p. materiałowy) lub ciepło (p. cieplny); także sposób prowadzenia procesów technol. metodą ciągłą, w którym występuje taki kontakt substancji;
maszyna przetwarzająca ciepło, energię elektryczną lub energię mechaniczną na pracę o postaci dogodnej do napędzania maszyn, pojazdów i urządzeń przemysłowych;
